તા. 14-7-2017, શિકાગો

આજે સ્વામીશ્રી જાગ્રત થઈ વૉકિંગ કરવા પધાર્યા. યોગીવાણીનો વર્ગ શરૂ થયો. એમાં યોગીજી મહારાજનાં વચનોનું વાંચન થયું :
‘ભૂંડો કાળ શું ? ભગવાન ને ભગવાનના ભક્તનો અવગુણ આવે તે.’
સ્વામીશ્રીએ સમૂહમાં આ વાત ફરી બોલાવી. પછી કહે : ‘હવે તમારે જે કરવું હોય તે કરો. તમારી મરજી.’
બીજું વાક્ય આવ્યું : ‘મોક્ષ શું ? આ સંતો ભેગા બેસાય, ઉઠાય, કથા-વાર્તા થાય. દર્શન-સ્પર્શન થાય
એ મોક્ષ.’
સ્વામીશ્રી એમાં ઉમેરો કરતાં કહે : ‘આવો અર્થ કોઈ કાઢે નહીં. શું લખ્યું ? કથાવાર્તા થાય. અભાવ-અવગુણ નહીં, ગપ્પાં નહીં. એ કાઢી જ નાખવાનું.’
આગળ વાંચન થયું : ‘મહારાજ પંડે હતા, છતાં સત્પુરુષ કેમ બતાવ્યા ? મારો સંગ કરો તેમ કેમ ન કહ્યું ? મહારાજ કહે છે, સત્પુરુષનો સમાગમ કરો તો જ વાસના જીર્ણ થાય.’
સ્વામીશ્રીએ તરત જ ‘પુરુષોત્તમ બોલ્યા પ્રીતે’ ગ્રંથ મંગાવ્યો અને કહ્યું : ‘પાના નં. 290.’
આશ્ચર્ય સાથે એ પાનું ખોલવામાં આવ્યું તો અદ્દલ એવી જ વાત નીકળી. તેમાં મહારાજ કહે છે : ‘પ્રકૃતિ-સ્વભાવ ટાળવાનું મોટું સાધન સત્પુરુષમાં પ્રીતિ કરવી, તે છે. સત્પુરુષમાં હેત-પ્રીત વિના પ્રકૃતિ ટાળવાની વાત કરે તો મૂળગો અસમાસ કરે છે.’
આગળ વંચાયું : ‘મારા આત્મામાં પુરુષોત્તમ રહ્યા છે - તે માનીનતા રાત-દિવસ કરવી.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘ચૌદ લોકમાં આ માનીનતા નથી. ગુણાતીત મારો આત્મા છે એ માનીનતા કરવી.’ પછી કહે : ‘પહેલા પ્રકરણની છેલ્લી વાત.’
સ્વામીશ્રી જે પણ વાંચે છે તે કેટલું ધ્યાનથી વાંચે છે ! કેટલું મનન કરે છે !