ગોંડલમાં એ દિવસે બપોરના ત્રણ વાગ્યા હતા. યોગીજી મહારાજ એકલા ઓરડામાં પોઢયા હતા. બીજા સેવકો પણ નિદ્રાધીન હતા. દિવસ દરમ્યાન ઘણીવાર સેવકો થાક્યાપાક્યા સૂઈ રહ્યા હોય તો સ્વામીશ્રી જગાડતા નહિ.
એ દિવસે સ્વામીશ્રી એકલા જ પથારીમાંથી નીચે ઉતરી, રબ્બરનાં સ્લીપર શોધી, ઓરડાની બહાર પાછળના ભાગમાં આવ્યા. બાથરૂમમાં જઈ સ્વચ્છ થયા. પછી બારીમાંથી જોયું તો બગીચામાં ઘણો કચરો પડેલો. સાફસૂફ કરવાની તક આજે ખરી મળી છે - એમ ધારી પોતે બગીચામાં જવા માટે રસોડામાં આવ્યા. અહીં કેટલુંક ઉઘાડું પડેલું. તે બધું ઠીકઠાક કર્યું. માટલા ઢાંક્યા. ટપકતો નળ બંધ કર્યો અને રસોડામાંથી ધીરે ધીરે પગથિયાં ઉતરી નીચે બાગમાં આવ્યા. કોઈ સેવકના ટેકા વગર ચાલતા-ઉતરવામાં સ્વામીશ્રીએ બહુ સાવચેતી રાખી. પણ સેવાનો ઉત્સાહ એટલે છાનાંમાનાં આગળ વધ્યા ખૂણામાંથી સાવરણો ઉપાડ્યો. કેરીનાં છોતરાં વગેરે કચરો એકઠો કર્યો. બદામ નીચે પાન વેરાયેલાં તે સાવરણાથી એકઠાં કરવા લાગ્યા. સૂકાં પાનને લીધે ખખડાટ થયો અને સેવકો જાગી ગયા. જોયું તો સ્વામીશ્રી પથારીમાં નહિ એટલે બહાર તપાસ કરી તો સ્વામીશ્રીને સાવરણો લઈને વાળતા જોયા. સેવકો સ્વામીશ્રી પાસે દોડી આવ્યા. સ્વામીશ્રીના હાથમાંથી સાવરણો લઈ સેવકોએ ઝંખવાતા મને પ્રાર્થના કરી, 'બાપા, આમ ન કરવું.'
'મને સેવા કરવાનું બહુ મન થાય છે પણ કોઈ સેવા કરવા દેતું નથી.' આ ઉંમરે આ સેવાભાવના જોઈ સેવકો ગળગળા થઈ ગયા.