યોગીજી મહારાજના જીવન પર કોઈપણ વ્યક્તિ વિહંગાવલોકન કરે તો તેને તેમના ગુણ લેવાનો મહિમા તરત દેખાય. તેમના ઘણાં પ્રસંગોમાં જોવા મળે કે સ્વામીશ્રી કોઈને કોઈ વિષે જરાપણ હલકું બોલવા દેતા નહિ. તે સૌને દરેકનો ગુણ લેવા જ શીખવતા. વિવેકદૃષ્ટિ આપતા જેથી મુમુક્ષુનું ઉત્કૃષ્ટ શ્રેય થાય.
સને ૧૯૫૮ કે ૧૯૫૯માં એક વખત સ્વામીશ્રી ધરમપુર પધાર્યા હતા. સૌ સંતો-હરિભક્તોના સમૂહ સાથે સ્વામીશ્રી પ્રસાદીનાં સ્થળોએ દર્શન જઈ રહ્યા હતા. ચારેય બાજુ કાદવ-કીચડ ખૂબ જ હતો. ગંદકી પણ એટલી જ. તેથી સાથે વિચરણમાં રહેલા હરિભક્ત પ્રતાપસિંહ ઇમાનદારે સ્વામીશ્રીને કહ્યું, 'બાપા, આ બધું કેવું ઉજ્જડ છે !'
'ભગત, આ ઉજ્જડ ન કહેવાય. આ તો ચેતન છે. તેજના ફૂવારા છૂટે છે! શ્રીજીમહારાજ અને અનંત કોટિ મુક્તો અહીં બિરાજમાન છે. અહીં તો મોટી મોટી પારાયણો થશે...' સ્વામીશ્રી એકદમ બોલી ઊઠ્યા અને શ્રીજીમહારાજના પ્રસાદીભૂત આ પવિત્ર સ્થાનનો અદ્‌ભુત મહિમા કહ્યો.