કોલકાતાના બે સત્સંગી બંધુઓ ફર્નિચરના કોન્ટ્રાક્ટ રાખવાનો ધંધો કરી રહ્યા છે. તેઓના હાથ નીચે ઘણા માણસો કામ પણ કરે છે. તેઓને ત્યાં કામ કરતો વરસો જૂનો એક માણસ તેઓને ત્યાં જ ધંધો કરતાં કરતાં અચાનક ગુજરી ગયો. આ માણસની આગળ પાછળ કોઈ હતું નહીં. જે કહો એ સગાવહાલાં આ લોકો જ હતા. આ વ્યક્તિએ પોતાની બચત પણ એમની પાસે જ રાખી મૂકી હતી. અચાનક એ વ્યક્તિના અવસાન પછી બચાવેલી રકમ આ લોકો પાસે જ રહી ગઈ. આ વ્યક્તિનું કોઈ સગુંવહાલું હતું નહીં. બંને ભાઈઓએ વિચાર કર્યો કે કોઈની પણ કમાણીને આપણે શું કામ લઈ લેવી ? એના કરતાં મંદિરમાં આપીએ તો સારા કાર્ય માટે વપરાય. અને બધી જ રકમ ઠાકોરજીનાં ચરણે અર્પણ કરી દીધી.
સ્વામીશ્રી સમક્ષ જ્યારે આ વાત કરવામાં આવી ત્યારે સ્વામીશ્રીએ કહ્યું, 'તમારી ઉપર ભગવાનની દૃષ્ટિ છે, એટલે આવું સૂઝે છે, બાકી કોઈને ક્યાં ખબર હતી કે આના પૈસા તમારી પાસે છે ! આજે તો કો'કના પૈસા પણ જાણતો હોય છતાંય દબાવીને બેસી જાય છે, પણ તમે સત્સંગ જીવમાં પચાવ્યો છે.'

(તા. ૦૩-૧૨-૨૦૦૫, કોલકાતા)