યોગીજી મહારાજ સારંગપુરથી તુરખા ગામ જઈ રહ્યા હતા. જ્યારે સ્વામીશ્રી મોટા મંદિરમાંથી બહાર ગામડે વિચરણમાં નીકળે ત્યારે ઠાકોરજીનાં દર્શન અવશ્ય કરે. ઠાકોરજીની રજા લઈને જ નીકળે. બપોરનો ધોમ તાપ ધખતો હતો અને સ્વામીશ્રી સારંગપુર મંદિરનાં ઊંચાં પગથિયાં ચઢીને ઉપર પહોંચી ગયા. એકી નજરે બધા દેરામાં દર્શન કર્યા. હરિકૃષ્ણ મહારાજની મૂર્તિ આગળ સ્વામીશ્રી વિશેષ દર્શન કરતા. પછી નીચે આવી સૌને મળ્યા.
ગાડામાં બેસવાની તૈયારી કરતા હતા, ત્યાં ફરી કંઈ યાદ આવ્યું એટલે પોતે ઉપર દોડ્યા, ફરીથી મહાકાય પગથિયાં ચઢીને ઠાકોરજી આગળ પહોંચી ગયા. ફરી એ જ દર્શન, એ જ તાલાવેલી.
'ચાલો, બાપા, ગાડું તૈયાર છે,' એવો અવાજ સંભળાયો, ત્યારે જ સ્વામીશ્રી દર્શન-સમાધિમાંથી જાગ્રત થયા, ફરી પાછી દંડવત્‌ પ્રણામ વિધિ કરી, હસતાં હસતાં નીચે ઉતર્યા.
આ ઉંમરે આ શ્રદ્ધા, આ ભક્તિ, જોઈને સૌ નતમસ્તક થયા. ભગવાનની અષ્ટ પ્રકારની પ્રતિમાને વિષે પ્રત્યક્ષપણાનો આવો સચોટ ભાવ જોઇને, સૌને અનેરી પ્રેરણા મળતી. વૃત્તિ દ્વારા ભગવાન સાથે અખંડ સંલગ્નતા અનુભવતા છતાં, પ્રતિમાને વિશે પણ આવો પ્રત્યક્ષપણાનો અતૂટ ભાવ, સાચા અર્થમાં બ્રહ્મસ્વરૂપ થયા સિવાય કેવીરીતે સંભવી શકે ?