કોલકત્તાથી એક હરિભક્ત એમના નાનકડા બાળક કિરીટને ગોંડલના અક્ષરપુરુષોત્તમ સંસ્થાના ગુરુકુળમાં દાખલ કરવા આવ્યા. દસ-અગિયાર વર્ષનો કિરીટ મા-બાપથી છૂટો પડ્યો ન હતો. તેથી અહીં એકલો રહેવા તે તૈયાર થતો ન હતો. એના પિતા એને યોગીબાપા પાસે લઈ આવ્યા.
યોગીજી મહારાજે ખૂબ વહાલથી એને રહેવા સમજાવતા કહ્યું, 'રોજ મને મળવા આવવું, કાંઈ જોઈતું હોય તો મને કહેવું...' વગેરે શબ્દોથી આશ્વાસન મળતાં કિરીટ રહેવા માટે તૈયાર થયો. એના પિતાજી તો પછી ચાલ્યા ગયા. પણ યોગીબાપાએ કિરીટને બીજે દિવસે સંધ્યા આરતી વખતે બોલાવ્યો. તેને માથે હાથ ફેરવતાં આશીર્વાદ આપ્યા અને પ્રસાદીનો મગસનો લાડુ આપ્યો. બીજે દિવસે પણ તે જ સમયે આવવા આજ્ઞા કરી.
પછી તે બાળક કિરીટનો એ નિત્યનો ક્રમ બની ગયો. રોજ સંધ્યા આરતી પછી બાપા એને હેતથી બોલાવીને લાડુ આપતા. એ જ અરસામાં ધર્મજના ઈશ્વરભાઈના ચિરંજીવ ભરત પણ ગુરુકુળમાં દાખલ થયો હતો. બાપા એને પણ રોજ બોલાવતા અને પ્રસાદી આપતા.
તે વખતે ઠંડીના દિવસો હતા. તેથી કિરીટ હમેશાં ગરમ કોટ પહેરતો. એક દિવસ તેણે કોટ પહેર્યો નહોતો અને તે યોગીબાપાના ઓરડામાં નિયમ પ્રમાણે દર્શન કરવા આવ્યો. બાપાને પગે લાગ્યો. બાપાએ એને પ્રસાદી આપી. થોડીવાર પછી તેના સામું જોઈને કહે, 'કાળો કોટ આજે નથી પહેર્યો. ઠંડીમાં પહેરવો, ઠંડી ન લાગે. કાલે પહેરી લાવજે.'
સ્વામીશ્રીનું આવું સૂક્ષ્મ અવલોકન અને તે બાળક પ્રત્યેની મમતાભરી રીતથી ઉપસ્થિત સૌને આશ્ચર્ય થયું કે કદાચ એ બાળકનાં મા-બાપ પણ એની આટલી ખબર ન રાખી શકે.