યોગીજી મહારાજ બોચાસણમાં બિરાજતા હતા. પારાયણ ચાલતી હતી. સભામંડપમાં સંતોએ સુંદર હિંડોળો તૈયાર કર્યો હતો. સભામાં પધારેલા સ્વામીશ્રીને સંતોએ તથા હરિભક્તોએ હિંડોળા ઉપર બિરાજવા વિનંતિ કરી. પણ સ્વામીશ્રીએ હિંડોળા પર બેસવાની ના પાડી. પોતે હંમેશા જે સાદા આસન પર બિરાજતા તે શોધવા લાગ્યા, પણ ક્યાંય દેખાયું નહિ તેથી સ્તબ્ધ બનીને ઊભા રહ્યા.
જ્યારે બધાએ બહુ આગ્રહ કર્યો ત્યારે શ્રી હરિકૃષ્ણ મહારાજની મૂર્તિ મંગાવી અને પ્રથમ ઠાકોરજી પધરાવ્યા. પછી થોડીવાર માટે હિંડોળે બેઠા પણ એમના મુખારવિંદ ઉપર નામરજી સૌને દેખાઈ આવતી હતી. હંમેશની એમની પ્રફૂલ્લિતતા મુખારવિંદ ઉપરથી વિખરાઈ ગઈ હતી. પારાયણના યજમાનો અને હરિભક્તોએ સ્વામીશ્રીનું પૂજન કર્યું. પ્રમુખસ્વામી મહારાજે યોગીબાપાના કંઠમાં ગુલાબનો હાર ધરાવ્યો. ધર્મજના પ્રેમી હરિભક્તોએ આરતી ઉતારી.
આરતીનો છેલ્લો આંટો પૂરો થયો ન થયો ને સ્વામીશ્રી હિંડોળા ઉપરથી પોતાની મેળે જ નીચે ઊતરવા લાગ્યા. છતાં ફોટા પાડવા માટે સૌએ એમને થોડીવાર માટે મહાપ્રયત્ને બેસાડી રાખ્યા. પછી તરત નીચે ઊતરવા લાગ્યા. પોતાને હંમેશની બેસવાની પાટ મંગાવી. પણ કોઈ લાવ્યું નહિ, તેથી પોતે બાજુમાં પડેલા સોફા ઉપર બિરાજ્યા. હિંડોળામાં બેસાડવા બધાએ આગ્રહ ઘણો કર્યો.
'તમારે ક્યાં બેસવું છે, શાસ્ત્રીજી મહારાજને બેસાડવા છે ને,' એક સંતે કહ્યું.
'રાખો, રાખો, તમારું જ્ઞાન તમારી પાસે રાખો,' સ્વામીશ્રીએ જરા અકળાઈને કહ્યું.
પ્રમુખસ્વામી મહારાજે પણ જરા આગ્રહ કરી જોયો ત્યારે સ્વામીશ્રી કહે, 'એકવાર બેસી લીધું, સૌનું મન રાખી લીધુંને! હવે શું છે...?' એમ કહી સૌને ના પાડી. પાટ મંગાવી તે ઉપર બિરાજ્યા.
'ફરીથી થોડીવાર બેસીશું.' એમ કહી બધાના આગ્રહને સાંત્વન આપ્યું. જો કે પછી બેઠા જ ન હતા. હિંડોળા, ખાટે ન બેસવાનો શ્રીજીમહારાજનો આદેશ, આ ઉંમરે પણ કદાચ એમના મનમાં રમી રહ્યો હતો.