તા. 2-12-2016, સુરત
મહાયાગનો વિધિ સંપન્ન કરીને સ્વામીશ્રી ઉતારે પાછા પધારતા હતા ત્યારે ગાડીમાં તેઓની ચિત્રકળાની વાત નીકળી. તેના અનુસંધાનમાં સંતોએ પૂછ્યું : ‘આપ દિવાળીકાર્ડ પર કુદરતી સૌંદર્યનાં ચિત્રો દોરતા. તેવું મોટા કેનવાસ પર દોરેલું છે ?’
‘ના.’ આટલું કહી તેઓએ સ્વયં જ કુદરતી સૌંદર્યનાં ચિત્રો શા માટે દોરતાં તેની વાત કરતાં કહ્યું : ‘મહારાજની મૂર્તિ વગેરે પગમાં આવે ને અસ્તવ્યસ્ત થાય એટલે નો’તો દોરતો.’
‘આપને પેઇન્ટિંગ શીખવાની ઇચ્છા થઈ હતી ? આપ શીખ્યા’તા ?’
‘ના, એવું કાંઈ નહીં, ઇચ્છાય નહીં. સ્કૂલમાં (ચિત્રકામમાં) ફર્સ્ટ નંબર આવતો.’ પછી સ્વતઃ તેઓના ભણતરની વાત કરતાં કહ્યું : ‘ચોથો નંબર આવ્યો જ નથી. કલાસમાં જ બધું પતી જાય. પુસ્તકોય (વાંચવાની જરૂર) નહીં.’
‘સ્વામી ! આપે કોઈ કાર્ય કર્યું હોય ને યશ ન મળે તો આપને ક્યારેય અફસોસ થાય ?’
‘કોઈ દિવસ નહીં.’ આટલું કહી હસી પડતાં કહે : ‘પહેલેથી કોઈ મારા પર કાબૂ ન કરી શકે.’ પછી ઉમેર્યું કે ‘પણ યોગીબાપા મળ્યા ને એકદમ ચોંટી ગયો. એમની શોધમાં હતો. એ મળ્યા પછી બધું ગૌણ થઈ ગયું.’
આ સાંભળી સંતોએ પૂછ્યું : ‘સ્વામી ! કયારેય આપને ફરિયાદ કરવાનું મન થયું છે ?’
‘ના, કોઈ દિવસ નહીં.’ આટલું કહી થોડી વારે ઉમેર્યું : ‘આમ, નેચરલી(naturally) કુદરતી રીતે જ (ફરિયાદ કરવાનું) નહીં.’
ફરિયાદ અને અફસોસ વિનાનું કેવું દિવ્ય-ભવ્ય જીવન છે સ્વામીશ્રીનું !