તા. 5-6-2010, લીંબડી
સવારે સ્વામીશ્રી એક પછી એક મિટિંગોમાં વ્યસ્ત હતા. આમ, મિટિંગોમાં જ ભ્રમણનો સમય થઈ ચૂક્યો હતો. બહાર સુરેન્દ્રનગરથી આવેલા શીલનિધિ સ્વામી બેઠા હતા. તેઓને પણ સ્વામીશ્રીએ મળવા બોલાવ્યા હતા. આ વાતનું ધ્યાન દોરતાં વ્યવસ્થાપક સંતે ધર્મચરણ સ્વામીને કહ્યું : ‘બહાર સંતો બેઠા છે, પણ વૉકિંગનો સમય થઈ ગયો છે એટલે હવે ટાઇમ નથી.’
ધર્મચરણ સ્વામી કહે : ‘કાલે મળશે.’
આ સાંભળી ગયેલા સ્વામીશ્રી તરત જ કહે : ‘કોણ છે ? બોલાવો.’
વ્યવસ્થાપક સંત કહે : ‘મોડું થશે.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘કાંઈ વાંધો નહીં. બોલાવી લો.’
આમ તો સ્વામીશ્રી વૉકિંગ માટે ઊભા થઈ ગયા હતા. પછી સ્વામીશ્રીએ શીલનિધિ સ્વામીને મળી લીધું. સુરેન્દ્રનગર ગ્રામ્યમાં આવેલા ખોડુની જમીન વેચવા બાબતે તેઓને પૂછવું હતું. સ્વામીશ્રીએ તેઓની વાત સાંભળી લીધી અને એક જ મિનિટમાં નિર્ણય આપી દીધો. તેઓનું કાર્ય પૂરું થયું.
સ્વામીશ્રીનું આ ફક્ત ટાઇમ મૅનેજમેન્ટ નથી, આની સાથે સાથે કેટકેટલી વાત સંકળાયેલી છે ! એક તો બે કલાકથી બહાર બેઠેલા એક સંતની મનોભૂમિકાને સમજીને સ્વામીશ્રીએ તેઓના મનને સાચવી લીધું. સાથે સાથે બીજે દિવસે આવવાનો તેઓને વિશેષ ઉપક્રમ કરવો પડે, એ રીતે ટ્રાન્સપોર્ટેશન અને તેઓના સમયને પણ સ્વામીશ્રીએ બચાવી લીધો. સાથે સાથે જે સંદિગ્ધ વાત હતી એને સ્પષ્ટ કરી આપી. એક જ મિનિટમાં સ્વામીશ્રી કેટકેટલાં સંયોજનો રચી દે છે ! આ તેઓની માનવીય સંબંધની અને નેતૃત્વની વિશેષતા છે.