એક વખત યોગીજી મહારાજે સંતો-હરિભક્તો સમક્ષ પ્રશ્ન કર્યો કે, 'સ્વામીએ વાતુમાં કહ્યું છે કે 'કોટિ તપ કરીને, કોટિ જપ કરીને, કોટિ વ્રત કરીને, કોટિ દાન કરીને જે ભગવાન તથા સાધુને પામવા હતા તે આજ આપણને મળી રહ્યા છે.' આમાં પ્રશ્ન એ થાય છે કે કોટિ તપ કરે, કોટિ વ્રત કરે, કોટિ દાન કરે તેનો મહિમા, પણ આ પ્રાપ્તિ થઈ તેનો મહિમા નહિ. તપ કરે, સૂકું-લૂખું ખાય, પાણીમાં બેઠા રહે, વ્રત-ઉપવાસ કરે, ઈ બધાં સાધનો કરે એની કીર્તિ બહુ થાય. ગંગામાં-ત્રિવેણીમાં સ્નાન કરી હજારો લોકો દાનપુણ્ય કરે તેનો મહિમા. પણ આપણે જેને પામવા હતા તે વગર સાધને મળ્યા. કુશળકુંવરબાએ ઘણાં દાન-પુણ્ય કર્યાં, હતાં પણ બ્રાહ્મણને શું કીધું ? - 'રુકિમણીનું કાંડું ભગવાને પકડ્યું તેમ ભગવાન આપણું કાંડું પકડશે ત્યારે કલ્યાણ થશે !'
ત્યાં ઉપસ્થિત હકાભાઈ કહે, 'અમારું કાંડું આપે પકડ્યું કે નહિ ?'
'ઈ તો પકડ્યું જ છે ને,' યોગીબાપાએ દૃઢતાથી હસતાં હસતાં કહ્યું, 'કોઈને કદાચ શ્રીજીમહારાજનો સંબંધ ન થયો હોય, પણ શાસ્ત્રીજી મહારાજ મળ્યા તે ભેળા શ્રીજીમહારાજ મળી ગયા. ભગવાનના સંતનો સંબંધ થયો તે શ્રીજીમહારાજનો સંબંધ થઈ ગયો.' મુમુક્ષુના કલ્યાણની રહસ્યની વાત યોગીજી મહારાજે સહજમાં જણાવી.