મુંબઈમાં સ્વામીશ્રી બપોરે ઠાકોરજી જમાડી રહ્યા હતા. તે વખતે હરિચરિત્રચિંતામણિ ગ્રંથ વંચાતો હતો. તેમાં શ્રીજીમહારાજે એક બાળકને ટપલી મારી પણ પછી બોલાવીને ચરણારિવદ(વસ્ત્ર પર ચરણારવિંદની કુમકુમની છાપ) આપ્યાં એ પ્રસંગ આવ્યો.
સામે બેઠેલ એક હરિભક્ત કહે : 'અત્યારે આપ ચરણારિવદ ન આપો ?'
સ્વામીશ્રી કહે : 'એ તો ભગવાન હતા એટલે આપે. આપણે તો સાધુ છીએ. સાધુથી ચરણારિવદ ન અપાય.'
એક સંત એ હરિભક્તને કહે : 'બાળકે તમાચો ખાધો તો ચરણારવિંદ મળ્યાં, એમ તમે તમાચો ખાવ...'
આ વાતને અડધેથી કાપી નાંખતા સ્વામીશ્રીએ કહ્યું : 'ચરણારિવદ આપવાની શક્તિ હોય તે જ તમાચો મારે. ભગવાન તો અલમસ્ત છે. એ તો અનેક ચરિત્રો કરતાં હોય ! આપણાથી એવી રીતે ન થાય. એમને તો મારવાની ને જિવાડવાની બેય શક્તિ છે. જ્યારે આપણી એવી શક્તિ નથી. અને કોઈને મારવું એ સાધુનો ધરમ નથી. સાધુ મારે તો એની શોભા નથી.'
સ્વામીશ્રી એટલે પરબ્રહ્મના મહિમાથી રસાયેલું પરિપક્વ હૃદય. પોતાની તુલના શ્રીજીમહારાજ સાથે થઈ રહ્યાની ગંધમાત્ર પોતે સહન કરી શકતા નથી. તેમ છતાં પોતે બ્રહ્મરૂપ સાધુ છે તેનું જાણપણું કદી ભૂલતા નથી !