પ્રેરણા પરિમલ
બ્રહ્મસ્વરૂપ પ્રમુખસ્વામી મહારાજની પ્રેરક પ્રસંગ-સ્મૃતિઓ
તા. 23-9-2010, સારંગપુર
સ્વામીશ્રીને હૃદયરોગનો હુમલો આવ્યો હતો. ત્યારપછી વડોદરામાં આવેલા ‘એઇમ્સ આૅક્સિજન’ના માલિક શ્રી અશોકભાઈ પટેલના પરિસરમાં આરામ કરી રહ્યા હતા. આ દિવસો દરમ્યાન ચૈત્ર સુદ નવમીનો ઉપવાસ આવ્યો. સ્વામીશ્રીએ આ દિવસે પણ જળનું ટીપું પણ લીધા વગર આખો દિવસ ઉપવાસ કર્યો. દવા લેવામાં પણ આનાકાની કરી. આ પ્રસંગ નારાયણમુનિ સ્વામીએ કહ્યો. સ્વામીશ્રીની આવી દૃઢતામાંથી પ્રેરણા મેળવવા આત્મતૃપ્ત સ્વામીએ સ્વામીશ્રીને પ્રશ્ન કર્યો.
આત્મતૃપ્ત સ્વામી : ‘આપે કંઈ કરવાની જરૂર નથી, છતાં પણ આવી પરિસ્થિતિમાં આવા ઉપવાસનો આગ્રહ રાખ્યો એની પાછળ આપની કઈ ભાવના હતી ?’
સ્વામીશ્રી : “ભાવના તો એ છે કે આપણે દેહનું જોવાનું નથી, આત્માનું જોવાનું છે, પણ આપણને દેહનો જ વિચાર આવે અને દેહનો વિચાર આવે એટલે મોળા વિચાર થઈ જાય. શ્રીજીમહારાજની આજ્ઞા છે ને એ આજ્ઞા પળે એ તાન હોય તો બધું થાય છે. શાસ્ત્રીજી મહારાજ, જોગી મહારાજના પ્રસંગો જોયા છે કે એમણે પણ મંદવાડના પ્રસંગોમાં દેહનું સુખ જોયું નથી. ડૉક્ટરની સલાહ હોય તો પણ ગમે એમ કરીને ઉપવાસ કરી નાખતા હતા. એમનું થોડુંક જ જુએ તો પણ બીજાને પ્રેરણા મળે. મોટાપુરુષો બીજાની પ્રેરણા માટે પણ પોતે વર્તન કરતા હોય છે. એમને તો કોઈ વાંધો આવે નહીં, છતાં બીજાના આચરણમાંં ફેર પડે નહીં, એ માટે વર્તે છે. પોતાનું બરોબર હોય તો બીજાને પ્રેરણા મળે. એમણે આગ્રહ રાખ્યો હોય એનું કારણ મોટપ વધે, મહત્તા વધે એવું નથી, પણ શ્રીજી-મહારાજની આજ્ઞા છે ને બીજાને સારી પ્રેરણા મળે. પોતાના સુખને માટે તો કાંઈ છે જ નહીં. એ કર્યું પણ નથી ને કરતા પણ નથી. દેહનો તો અનાદર જ હતો, તો જરાય મોળી વાત કરી નથી ને થવા દીધી નથી. એ કડક રીતે વર્ત્યા એ પણ બીજાના લાભને માટે. બાકી એ તો સુખિયા છે જ. એમને ભગવાનની આજ્ઞા, ઉપાસના, દૃઢતા બધું છે જ, છતાં બીજાના જીવનું રૂડું થાય એ માટે આ વાત છે. તો એમનામાંથી પ્રેરણા મેળવીને એ બધું આપણે કરવું જોઈએ.”
Vachanamrut Gems
Gadhadã III-7:
Attaining the abode of God while Still Alive
“Moreover, that devotee should firmly keep his mind at the holy feet of God. Just as an iron nail that is firmly affixed to an iron surface can never be separated, similarly, one’s mind should be fixed firmly at the holy feet of God. When the devotee has kept his mind at the holy feet of God in this manner, he does not have to die to attain the abode of God – he has attained it while still alive.”
[Gadhadã III-7]