તા. 7-10-2010, સારંગપુર
સ્વામીશ્રી સ્મૃતિમંદિરે પધાર્યા. અહીં સંતોએ વિશિષ્ટ રજૂઆત કરી. યોગીજી મહારાજની બોધ-કથામાં એક આળસુ માણસની કથા આવે છે, જેમાં એક આળસુ બોરના ઝાડ નીચે સૂતો - ઝાડ ઉપરથી બોર પડ્યું ને એની ડૂંટી ઉપર ગોઠવાઈ ગયું - આળસુને બોર ખાવાનું મન તો થયું, પરંતુ હાથ ડૂંટી સુધી લઈ જઈને પાછો મોઢામાં મૂકવાની આળસ હતી - એટલે રસ્તે જતા એક મુસાફરને વિનંતી કરી કે મને બોર મોઢામાં મૂકી આપો - આળસુ આવા હોય છે.
આ પ્રકારની રજૂઆત અહીં સંતોએ કરી. આળસુ તરીકે અહીં અક્ષરાતીત સ્વામી ખુલ્લા પેટે સૂતા હતા. પેટ ઉપર એક ખજૂર પડ્યું હતું. જે કોઈ રસ્તે ચાલે એને એ ખજૂર મોંમાં મૂકવા કહેતા હતા.
એમ કરતાં કરતાં મુસાફર તરીકે હરિપ્રકાશ સ્વામી આવ્યા અને પૂછ્યું : ‘કામ શું છે ?’
તો કહે : ‘મારા પેટ ઉપર જે ખજૂર પડ્યું છે એ મારા મોઢામાં નાખને !’
આ સાંભળતાં જ એ મુસાફર અકળાયો અને કહ્યું : ‘આળસુના પીર ! એટલું કરતાં તને શું જોર પડે છે ?’
આ સાંભળી રહેલા સ્વામીશ્રી તરત જ હરિપ્રકાશ સ્વામીને સંબોધીને કહે : ‘પણ તમને શું જોર પડે છે ?’
સ્વામીશ્રીનો વળાંક અદ્ભુત હતો. જે પ્રત્યેક માણસની પ્રકૃતિ, સ્વભાવ અને મર્યાદાઓ જાણ્યા પછી પણ એને મદદરૂપ થઈ શકે એ જ સાચો સમાજસેવક થઈ શકે. આવી નિઃસ્વાર્થ ભાવના સ્વામીશ્રીના અંતરમાં છે, એટલે સહેજે જ આ વાક્ય સ્વામીશ્રીના મુખમાંથી નીકળી ગયું.
પ્રદક્ષિણા ફરીને ઢાળ ઊતરી રહેલા સ્વામીશ્રીને હરિપ્રકાશ સ્વામી કહે : ‘એને ક્યારે સમજાશે ?’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘પણ તમને તો સમજાયું છે ને ?’
આ વાક્ય પણ અદ્ભુત હતું. સ્વામીશ્રીની કરુણાના મૂળમાં સ્વામીશ્રીની આ ભાવનાઓ જ રહેલી છે. આ જ ભાવના પ્રત્યેકને પ્રેમ આપી શકે અને નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ કરી શકે.