તા. 24-9-2010, સારંગપુર
સ્વામીશ્રી ભોજન અંગીકાર કરી રહ્યા હતા. એ દરમ્યાન સંતોએ શ્રવણ મહિનામાં કરેલા વિચરણની વાતો કરી.
આ અહેવાલ સાંભળીને સ્વામીશ્રી કહે : ‘સંતો ખૂબ દાખડો અને મહેનત કરે છે.’
પરમવિવેક સ્વામી કહે : ‘આપે જેવી મહેનત કરી છે એવી તો અમારાથી થતી નથી. આપ તો જે કાર્ય હાથમાં લો એ પૂર્ણ જ કરો છો. અમને તો આળસ ચડી જાય છે. આપ તો થાકતા જ નથી.’
જ્ઞાનવિજય સ્વામી કહે : ‘રસ વગર કરવું તો ખૂબ અઘરું પડે.’
પરમવિવેક સ્વામી કહે : ‘90 વર્ષે હજી આપ જરાય થાકતા નથી.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘શ્રીજીમહારાજની દયાથી ચાલે છે. શરીર ચાલે ત્યાં સુધી સેવા થાય એટલી કરી લઈએ. આપણે ગાઈએ છીએ ને - ભક્તિ કરતાં છૂટે મારો પ્રાણ....’ (આ કડી સ્વામીશ્રીએ બે વખત ગાઈ).
વળી, સ્વામીશ્રી કહે : ‘આગળ બધાએ (શાસ્ત્રીજી મહારાજે તથા યોગીજી મહારાજે) બહુ જ કર્યું છે. એટલે આપણે પણ એ જ રીતે કરીએ તો ભગવાન રાજી થાય ને ! જેટલું થાય, જેવું થાય, ભગવાનને રાજી કરવા કરવું.’
નારાયણચરણ સ્વામી કહે : ‘અમારે તો હવે એક જ ભીડો રહ્યો છે. ભોજન વખતે દેહનો ભીડો ખૂબ પડે છે, બાકી તો ક્યાં હવે ભીડો રહ્યો છે ?’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘વડવાઓ કમાઈ ગયા. એમણે તપ, ત્યાગ, મહેનત કરી, માગી-ભીખીને રોટલા ખાધા. હવે તો એમનાં પુણ્યે ‘ત્યારમ્ ત્યારા’ મળે છે. એમનું પુણ્ય છે તો સુખ લઈ લેવું. જે વખતે જેવી સગવડ હોય એમાં રાજી રહેવું. ક્યારેક ન મળે ત્યારે દુઃખ ન થવું જોઈએ કે ‘કશું ઠેકાણું છે જ નહીં, ચાલો ઊપડીએ,’ એ વિચાર જ ન કરવો.’
વેદાંતપ્રિય સ્વામી કહે : ‘આપ જે રીતે ભીડો વેઠીને ગામડે ગયા છો, એ રીતે તો અમારે કોઈ ભીડો છે જ નહીં.’
સ્વામીશ્રી કહે : “એ ઘડીએ સમય એવા હતા અને અત્યારે સમય એવો છે, પણ મહિમાથી થાય છે એ અગત્યનું છે. ઉત્સાહ અને ઉમંગથી થાય છે એ અગત્યનું છે. હમણાં બધા સંતો ગામડે ગયા એનો રિપોર્ટ આવે છે. સારામાં સારી કથા, પધરામણી થઈ. અગવડ-સગવડ પડી તો પણ બધાએ પધરામણી કરી. મહિમા છે એટલે વાંધો નથી આવતો. આપણા ગુરુઓએ એવું કર્યું છે, એ યાદ કરીએ તો કશો ભીડો પડે નહીં.”