એક યુવક દર્શને આવ્યો. પરદેશ રહેતા આ યુવકને ઘરમાં પ્રશ્ન હતો. મા-બાપ અંદરોઅંદર ઝઘડતાં હતાં. વળી, માના સ્વભાવ પ્રમાણે વારે વારે ડિપ્રેશનમાં આવી જતી હતી અને છોકરાને થોડી થોડી વાતમાં સલાહ આપે રાખતી હતી. આ બધાને લીધે વ્યથિત એ યુવક ભણવામાં પૂરેપૂરું ધ્યાન આપી શકતો ન હતો અને એટલે છેલ્લાં ત્રણ વર્ષથી નપાસ થતો હતો. યુવકને શું કરવું એ સમજ પડતી ન હતી. ઘરમાં રહે તો મા-બાપ ઝઘડા અને સલાહનો મારો ચલાવે અને બહાર રહે તો આર્થિક રીતે વ્યવસ્થા કઈ રીતે ગોઠવવી, આ પ્રશ્ન હતો.
સ્વામીશ્રીએ એને કહ્યું : ‘ગમે તે થાય, બોલનારા બોલે, મા પણ બોલે અને બાપ પણ બોલે, પણ મન સ્થિર રાખતા શીખ. મા-બાપનાં વચનોની વિપરીત અસર થવી જ ન જોઈએ અને મા-બાપ પ્રત્યે અરુચિ પણ થવી ન જોઈએ. હમણાં થોડો ટાઇમ માટે જુદા રહીને તારે ભણવું હોય તો મંદિરમાં રહીને ભણજે, જેથી જુદાના જુદા કહેવાય અને મા-બાપને મળવું હોય ત્યારે મળી પણ શકે.’ સ્વામીશ્રીએ તેને સુંદર ઉપાય દર્શાવ્યો.