ગોંડલમાં ઉકાળો લેતાં યોગીજી મહારાજનાં દર્શન કરવા સૌ સેવકો વિંટળાઈને બેઠા હતા. તેમને સ્વામીશ્રી કહે : 'બિમારી ક્યારે મટશે ? ...તમે સૌ પ્રાર્થના કરો તો મટે...'
વારેવારે સ્વામીશ્રી તરફથી પૂછાતા એક જ પ્રકારના પ્રશ્નથી કદાચ કોઈને એમ ભાવ ઊઠે કે સ્વામીશ્રી શું દુઃખથી કાયર થઈ ગયા હશે ? શું એમનામાં પણ આપણી જેમ દેહભાવ હશે ?... પણ વાસ્તવમાં એ આપણી જ સમજણને ઢંઢોળે છે. એમના આ પ્રકારના શબ્દોથી શું આપણામાં સંદેહ જાગ્રત થાય છે ? અથવા તો ભૂતકાળમાં એમનામાં જ નિહાળેલી દેહાતીત દશાની આપણે ઠાવકાઈથી ગેડ બેસાડી છે ? તેમ જ આપણા જીવનપ્રાણ ગુરુહરિની આવી દેહદશામાં આપણું હૃદય કેટલું દ્રવિત થાય છે ને એક ભક્ત તરીકે આપણે ગદ્‌ગદ્‌ ભાવે શું પ્રાર્થના કરીએ છીએ ? આવું કંઈક સમજી શકીએ તો આપણે માટે બસ છે.
ઉપરોક્ત પ્રશ્નના ઉત્તરમાં સૌએ કહ્યું, 'પ્રાર્થના કોને કરીએ ? રોગ આપને અને પ્રાર્થના પણ આપને કરવાની...'
પ્રત્યુત્તરમાં જરા અણગમો બતાવતાં પોતે બોલ્યા : 'અમારી પ્રાર્થના શાસ્ત્રીજી મહારાજને કરવાની... અમને ન હોય... બીજા હરિભક્તોની પ્રાર્થના અમને કરાય પણ અમારી પ્રાર્થના સ્વામીને કરવાની.'
ફરી એ જ દાસત્વભક્તિનું દર્શન !