પ્રેરણા પરિમલ
યોગીચરિતમ્ - ૧૭૧
મુંબઈ, તા. ૧૨-૧૦-૧૯૬૯
યોગીજી મહારાજ જમી રહ્યા હતા ત્યારે ગુણાતીતાનંદ સ્વામીની વાત નીકળી. સ્વામીશ્રી કહે, 'ગુણાતીતાનંદ સ્વામી કોઈથી દબાય નહિ. એ તો આચાર્યના પણ આચાર્ય હતા...' એમ સ્વામીના મહિમાની ઘણી વાતો કરી.
બપોરે બંગલાના કંપાઉન્ડમાં વ્હીલચૅરમાં બેસીને ફર્યા. પછી દરિયે જવા નીકળ્યા. છેલ્લા બે દિવસથી દરિયે જવાનો કાર્યક્રમ ચાલતો હતો. બે દિવસ પહેલાં દરિયાકિનારે નાળિયેર ગળાવીને, નાળિયેરમાં જ પાણી રાખીને સંતોના આગ્રહથી સ્ટ્રોથી નાળિયેર પીધું હતું. જોકે ફાવ્યું નહોતું, એક-બે સ્ટ્રો તૂટી પણ ગઈ, પણ સૌને રાજી કર્યા. બારીના કાચ ખુલ્લા રાખ્યા હતા, જેથી દરિયાની હવા આવે. નહિ તો સ્વામીશ્રીની મોટરમાં બધી બારીના કાચ હંમેશાં બંધ જ રહેતા. પછી ભલેને ઉનાળો હોય. મોટરમાં જ બેસીને કિનારે એક આંટો મારીને પાછા ફર્યા હતા.
બીજે દિવસે મોટરમાંથી ઊતરીને વ્હીલચૅરમાં બેસીને ઠેઠ દરિયા સુધી ગયા ને દરિયાનાં મોજાંમાંથી હાથ બોળીને પાણી લીધું ને માથે ચઢાવ્યું. ઠાકોરજીને સ્નાન કરાવવા કહ્યું અને મધુભાઈએ લીંબુ માથે ફેરવી, દરિયામાં રોગ નાંખ્યો. સ્વામીશ્રીએ ફૂલના હાર પણ દરિયામાં નાંખ્યા. નાળિયેર પીધું ને પછી ઉતારે પાછા પધાર્યા. આવી કંઈ કંઈ લીલા સ્વામીશ્રી કરતા-કરાવતા અને સૌને મોહમાં નાંખતા. ભલા, સૌ એમનામાં જોડાયેલા રહેતા એ જ એમને સંતોષ હતો. બાકી, મોટાનો અભિપ્રાય કોણ જાણી શકે ?
આજે દરિયાકિનારે વ્હીલચૅરમાં બેસીને થોડું ફર્યા. પછી એક જગ્યાએ સભા કરી હરિભક્તો નાળિયેર લાવ્યા તે લોટામાં ગાળીને, ઠાકોરજીને ધરીને પછી જ પીધું, મોટરમાં કહે, 'દરિયે જઈએ તો નાળિયેર પીવું જ જોઈએ.' વળી પૂછ્યું, 'બધા સંતોને નાળિયેર પાયાં ?'
'હા.'
'કોણે ?'
'ભગવાનજીભાઈએ...' મેં કહ્યું.
બહુ રાજી થયા.
રાત્રે સ્નાન કરતી વખતે ઉપવાસીની યાદી કરાવી. સત્તર યુવકો થયા. એવામાં ભૂધરજી મારુ ફોટો પાડવા આવ્યા. સ્વામીશ્રીએ એમને ઉપવાસનું પૂછ્યું. કારણ, આગલા દિવસે ફોટો પાડવા દીધો હતો, પણ ઉપવાસ કરવાની શરતે. ભૂદરજી કહે કે ઉપવાસ કર્યો છે, પણ નાળિયેર પીધું છે.
'બીજો ઉપવાસ કરજો, તો ફોટો પાડવા મળશે...' સ્વામીશ્રીએ આજ્ઞા કરી આજ્ઞાભંગનો દંડ આપ્યો.
- સાધુ ઈશ્વરચરણદાસ
Vachanamrut Gems
Loyã-17:
Realising the Bliss of God to be the Greatest Happiness
Nityãnand Swãmi then asked, "Someone may identify his self with the body and may be attracted to the panchvishays as well; yet he seems to survive in the Satsang fellowship. How can this be explained?"
Shriji Mahãrãj replied, "He survives in Satsang only as long as he is not confronted by an adverse situation. If a great sãdhu or God were to denounce his egotism, cravings for taste, avarice, lust, anger or his belief that he is the body, then he would surely develop contempt for that sãdhu. Then he would certainly malign him and thus fall from Satsang…"
[Loyã-17]