આજે ચાણસદ ગામના મુસલમાન, હરિજન, ચારણથી માંડીને આદિવાસી સહિત બધા જ આગેવાનો સ્વામીશ્રીને આમંત્રણ આપવા માટે આવ્યા હતા. સૌનાં મનમાં એક જ ભાવના હતી કે સ્વામીશ્રી સ્વયં ચાણસદ પધારે અને નવનિર્મિત મંદિરમાં આરતી ઉતારે. સૌ કોઈ સ્વામીશ્રીને ચાણસદમાં આવવા મનાવી રહ્યા હતા. છેલ્લે ગામનાં મુખી સ્વામીશ્રીને આજીજી કરતાં કહે,
'હું તો દાદાઓના વખતથી ગામનો મુખી કહેવાઉં. હું આપને વિનંતી કરું છુ કે આપ અમારા ગામમાં પધારો. આખી દુનિયામાં તમે વિચરણ કરો છો. તો અમારા ગામનો શો વાંક ?' 
'હું તો ત્યાં ઘણું રહ્યો છું, હવે ફરીથી ક્યાં આવવું?'
'આપ નથી આવતા એટલે ગામમાં વારે વારે કાળ પડે છે. તમે અમારા જ ગામને ટાળો એ સારું ન કહેવાય. કાંઈ નહીં તો આરતી કરવા પધારો.'
'અહીં બધું કરી દીધું છે, હવે ત્યાં આવવાની જરૂર નથી.'
'અમારી વિનંતી છે, આપ ખાસ પધારો. હૅલિકૉપ્ટરમાં આવો, પુષ્પવૃષ્ટિ કરો અને અમારા આખા ગામનો ઉદ્ધાર કરો. અમે તો રખડી ગયા છીએ.'
'મહારાજ-સ્વામી વિરાજશે એટલે ગામનો ઉદ્ધાર થઈ જશે. અમારા આશીર્વાદ છે.'
આટલી લાંબી વાતચીત ચાલી પરંતુ સ્વામીશ્રીએ સહેજ પણ મચક ન આપી.