પ્રેરણા પરિમલ
યોગીચરિતમ્ - ૧૧૯
મુંબઈ, ૧૯૬૭
સ્વામીશ્રી મુંબઈમાં બિરાજતા હતા.
એક સવારે દસ વાગે ટપાલ લખી રહ્યા હતા. ગુણુભગત, યોગેશ્વરદાસ તથા હું પાસે બેઠા હતા. થોડીવારે ટપાલ લખતાં સ્વામીશ્રીએ બે ચરણારવિંદ લંબાવ્યા. તે જરા ગાદીથી નીચે ઊતરી ગયા. તેથી અમે બે ડનલોપના કુશન (ઓશીકાં) સ્વામીશ્રીનાં બંને ચરણારવિંદ નીચે ગોઠવ્યાં.
'બાપા ! આ ઓશીકાં મહેશભાઈ આપને માટે લાવ્યા છે' મેં સહેજ બાપાને કહ્યું.
પત્ર લખતાં લખતાં સ્વામીશ્રીએ મુખારવિંદ ઊંચું કરી, નજર ઓશીકાં તરફ ફેરવી, ઓશીકાં જોયાં.
એટલી તો સાહજિકતાથી, લજ્જિત થતા પોતે અતિ નમ્રભાવે બોલી ઊઠ્યા, 'ભાઈસાબ, તમે મને રજોગુણી કરી નાંખશો.'
સ્વામીશ્રીનો ભાવ જોઈ અમે જરાવાર તો ઝાંખા પડી ગયા, પણ એ શબ્દો અમારા કાનમાં જ આશ્ચર્યવત્ ઊભા રહ્યા હતા.
મેં કહ્યું, 'બાપા ! આપ અમારો રજોગુણ કાઢો એમ છો. તો પછી આપને...?'
સ્વામીશ્રી મરમાળું હસવા લાગ્યા !
- સાધુ ઈશ્વરચરણદાસ
Vachanamrut Gems 
Gadhadã II-57:
Reason for Cultivating Atma-Realisation
“… However, to behave as the ãtmã does not mean to believe oneself to be Brahma and act waywardly. Rather, the purpose of behaving as the ãtmã is to realise, ‘I am the ãtmã, and there are no hindrances of mãyã within me. If that is so, how can there be even the slightest trace of mãyã in Paramãtmã Nãrãyan Vãsudev, who transcends the ãtmã?’ For this reason then, the virtue of ãtmã-realisation should be firmly cultivated so that in no way does one perceive any fault in God.”
[Gadhadã II-57]