પ્રેરણા પરિમલ
યોગીચરિતમ્ - ૬
કરખડી
કરખડી ગામમાં યોગીજી મહારાજ રાતના બાર વાગે સ્નાન કરતા હતા. એક યુવક કહે, 'આપણે રોજ રાતના ૧૨ વાગે સૂવું એ નિયમ છે.' યોગીજી મહારાજ કહે : શું કરીએ ? દખ (દુઃખ) છે. તેથી નહાવા (શૌચ) જવું પડે છે.' ત્યારે તે યુવક કહે, 'શું કામ દખ લઈને ફરો છો ?'
પછી સ્વામીશ્રી હસીને બોલ્યા, 'બધી નદીઓ સમુદ્રમાં જ આવે ને !' તે યુવકે સૌને દુઃખ વહેંચી આપવાની વાત કરી. ત્યારે સ્વામીશ્રી કહે : 'કોઈ અહીં ઊભો ન રહે. જુઓને શ્રીજી મહારાજે રામપાત્તર ન માગ્યું ? 'મારા ભક્તને એક વીંછીનું દુઃખ થાય તો મને રૂંવાડે રૂંવાડે વીંછીનું દુઃખ થાય અને મારા ભક્તને નસીબમાં રામપાતર હોય તે મને આવજો.' એમ મહારાજે માંગ્યું. આ પણ એવું છે.'
- સાધુ ઈશ્વરચરણદાસ
Vachanamrut Gems
Gadhadã II-13:
Realising the Divinity of God when in a Human Body
“Whoever meditates on the human form of that God sees the luminous, divine form seated in Akshardhãm. Such a person who meditates in this manner, traverses mãyã and attains the highest state of enlightenment. So, even though God assumes a human body, He is still divine, and the place where He resides is also nirgun. His clothes, jewellery, vehicles, attendants, food, drinks, etc. - in fact, any other objects which become associated with Him - are all nirgun. One who realises God’s form in this manner does not harbour any affection for the panchvishays, just like I do not. He becomes independent.”
[Gadhadã II-13]