તા. 6-12-2017, જયપુરથી અમદાવાદ વિમાનમાં જતાં
હિતેષભાઈએ સ્વામીશ્રીને પ્રશ્ન પૂછ્યો : આપે કહ્યું હતું - ‘જુદાં જુદાં બ્રહ્માંડોમાં બધા આવા જ ભક્તો છે ને ધંધા-પાણી છે, તો ત્યાં આપનું પણ આવું જ શરીર છે ? ધારો કે અમે આત્મારૂપે થઈને ત્યાં જઈએ તો આપને ઓળખી શકીએ ?’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘હા, પણ જે બ્રહ્માંડમાં આપણે જન્મ્યા છીએ તે જ બરાબર. મહારાજે પરચો ઇચ્છવાની ના પાડી. આ જે સ્વરૂપો આપણને મળ્યાં છે તેમાં જ લીન થવું જોઈએ. બીજી ઇચ્છા રાખવી નહીં.’
બીજો પ્રશ્ન હિતેષભાઈએ પૂછ્યો : ‘પણ દરેક બ્રહ્માંડમાં ઉપાસના તો આ જ હશે ને ? - અક્ષર-પુરુષોત્તમની ?’
સ્વામીશ્રી કહે : “હા, પણ મહારાજ પધારે ત્યારે... વૈરાટ બ્રહ્માએ તેનાં 50 વર્ષ તપ કર્યું ત્યારે આ બ્રહ્માંડમાં પધાર્યા. એવી રીતે દરેક બ્રહ્માંડમાં એક જ વાર જાય... એટલે આપણે ભાગ્યશાળી છીએ. બીજા આગે થઈ ગયા એને લાભ નહીં. આ બધા સામાન્ય દેખાય ને, એટલે મહિમા સમજાતો નથી. મહારાજે કહ્યું : ‘અમે તમારી સામર્થી ઢાંકી રાખી છે, નહીં તો બધા ભગવાન થઈ જાય.”
હિતેષભાઈએ કહ્યું : ‘આમ જોવા જઈએ તો ગુણાતીત સત્પુરુષની જવાબદારી બહુ, આ બ્રહ્માંડની આટલી બધી જવાબદારી ને બીજા બ્રહ્માંડની બીજી જવાબદારી.’
સ્વામીશ્રી હસી પડતાં કહે : ‘અનંત સ્વરૂપ હોય ને ! બધાં એક-એક સ્વરૂપ એક-એક બ્રહ્માંડમાં ગોઠવાઈ જાય.’
હિતેષભાઈએ પૂછ્યું : ‘અમે તો થોડો વહેવાર ચલાવીએ એમાં થાકી જઈએ, તો આપ તો અનંત સંચાલન કરો... એમાં જરાય થાક ન લાગે ?’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘આત્મારૂપ હોય એટલે થાક ન લાગે, એ તન જ જુદું હોય. એમાં થાક નહીં, ઊંઘ નહીં, બગાસાં નહીં... કાંઈ નહીં.’
હિતેષભાઈએ પૂછ્યું : ‘કયું સારું ? બ્રહ્મરૂપ થઈને ધામમાં બેસી જઈએ તે ? કે બ્રહ્મરૂપ થઈને આ લોકમાં જ રહીએ ને આપની સેવા કરીએ તે ?’
‘બેય સારું.’ સ્વામીશ્રીએ કહ્યું.
હિતેષભાઈ કહે : ‘ધામમાં તો બેસી જ રહેવાનું ને ? એમાં બોર થઈ જઈએ. એના કરતાં આપની સાથે રહીએ, સેવા કરીએ.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘અક્ષરધામમાં થાક-ઊંઘ કાંઈ ન હોય... આનંદ, આનંદ. આ શરીરમાં થાક-ઊંઘ લાગે, દિવ્યતનુમાં કાંઈ ન લાગે.’
દીપેનભાઈએ પૂછ્યું : ‘અક્ષરધામમાં શ્રીજીમહારાજ, સ્વામી, શાસ્ત્રીજી મહારાજ, પ્રમુખસ્વામી મહારાજ બધા સળંગ બેઠા હશે ને ?’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘એ જ્યાં હોય ત્યાં, બધાને દર્શન થાય. ત્યાં છેટું-પાસે છે જ નહીં.’
દીપેનભાઈ કહે : ‘એટલે અમારે પહેલી કે છેલ્લી લાઇન જોવાની નહીં !’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘હા... તમે જ્યાં હોય ત્યાં મહારાજનાં દર્શન થાય. ત્યાં દૂર-પાસે છે જ નહીં.’
હિતેષભાઈ કહે : ‘આપ સભામાં બેસો ત્યારે આમ હાથ ફેરવી દેવાનો કે બધાની સ્થિતિ થઈ જાય.’
સ્વામીશ્રી કહે : ‘જે છે એ છે. મહારાજે મનુષ્યતન ધાર્યું ને એમાં જ પરચા ઇચ્છીએ તો અર્થ શું ? હાથી કીડી બન્યા, હવે કીડીને હાથી ? એવું કરીએ એ અજ્ઞાન.’
હિતેષભાઈ કહે : ‘આ લોકમાં કેવું હોય - ઉંમર થાય એમ નિવૃત્તિ લે, શાંતિથી રહે. આપને તો જેમ વધારે ઉંમર થઈ એમ વધારે જવાબદારી આવતી ગઈ.’
સ્વામીશ્રી એકદમ ભાવથી બોલ્યા : ‘ભગવાન જ કરે છે બધું. આપણે કાંઈ કરતા જ નથી.’
પ્રમુખસ્વામી મહારાજ માટે ગવાયેલી કડી સ્વામીશ્રી માટે પણ એટલી જ લાગુ પડે છે : ‘શ્રીહરિ એક જ કર્તા-હર્તા...’