પ્રેરણા પરિમલ
આમ, વ્યસની સન્માર્ગે વળ્યો
અમદાવાદનો એક યુવાન હેરોઈનથી માંડીને જાતજાતનાં કેફી દ્રવ્યોની ચુંગાલમાં ફસાયેલો હતો. એ યુવાન પ્રમુખસ્વામી મહારાજને ઈ.સ. ૧૯૮૭માં મુંબઈમાં મળ્યો. સ્વામીશ્રીએ આ વળગણમાંથી છોડાવવા બે વરસ સુધી સતત પ્રયત્નો કર્યા. બે વર્ષ પછી એ સારંગપુર ગયો ત્યારે જાણવા મળ્યું કે એ ડ્રગ્સમાંથી તો છૂટ્યો પણ એને અફીણનું વળગણ શરૂ થયું હતું. સાથે મેન્ડ્રેક્સની ગોળીઓ પણ લેવાની શરૂ કરી હતી. ૧૯૮૯માં અમદાવાદમાં સ્વામીશ્રીએ અડધો કલાક પાસે બેસારીને તેને વાતો કરેલી. છતાં આમ થયું હતું. એ પછી તો ૧૯૯૦માં એ સારંગપુર આવ્યો ત્યારે સ્વામીશ્રીએ એને મંદિરમાં જ રોકી રાખ્યો. સાથેનું અફીણ ફેંકાવી દીધું.
પ્રથમ ચાર દિવસ તો એની હાલત જોઈને ભલભલાને દયા આવે. ખાય નહીં. રાત્રે પગ પછાડે. હવાતિયાં મારે. તરફડે. ઊંઘ તો શાની આવે ? સ્વામીશ્રીએ પણ મક્કમ રહી ખૂબ બળ આપ્યું. એનું મન મક્કમ થઈ ગયું. ખાવાનું ભાવવા લાગ્યું. ઊંઘ આવવા લાગી. હજુ છાના છાના બીડી પી લેતો હતો. એણે સ્વામીશ્રી પાસે એ કબૂલ્યું અને કહ્યું : 'ત્રણ પીઉં છું.... હવે બે પીશ.' સ્વામીશ્રી કહે, 'હવે બેનીય શી જરૂર છે ? એ પાપ કાઢ. હવે બહુ તલપ લાગે તો કોઠારમાંથી લવિંગ લઈ લેજે...' એમ કહીને સ્વામીશ્રી એને શાસ્ત્રીજી મહારાજની મૂર્તિ પાસે લઈ ગયા. અને કહ્યું : 'અહીં પગે લાગ. પ્રાર્થના કર... આજથી બીડી પણ બંધ... લે આ ગુલાબ... બીડી પીવાનું મન થાય ત્યારે આ ગુલાબની પાંખડી ખાજે.'
આ યુવાન સન્માર્ગે વળે એ માટે સ્વામીશ્રીએ સતત ત્રણ વર્ષ સુધી એની સંભાળ લીધી.
Vachanamrut Gems 
Vartãl-17:
How can One who Still Indulges in the Panchvishays be said to have Conquered his Indriyas?
Thereupon Shriji Mahãrãj said, “Even one who has attained nirvikalp samãdhi indulges in the panchvishays through the indriyas just like everyone else; so how can he be said to have conquered his indriyas?” Muktãnand Swãmi made many attempts to answer the question, but he was unable to give a satisfactory solution.
Then Shriji Maharaj said, "The answer is that he realizes that their is only misery in the panchvishays, i.e. sounds, touch etc. He also realizes that there are only redemptive attributes in the form of God. He even realizes that by indulging in worldly vishays, the jiva is condemned to the pits of narak, where he is condemned to suffer terrible miseries. Having realized this, he develops an intense aversion and a sense of enmity towards the panchvishays. There is no way one will harbor affection towards something with which one has such enmity. One who realizes this, and then develops an extreme aversion in his mind towards the panchvishays can be said to have conquered his indriyas. Subsequenly, he spends the rest of his life offering bhakti to God in the form of listening to talks of God, singing devotional songs, etc. But, unlike a non-believer, he does not become attached to the panchvishays. Such a person is known to have conquered the panchvishays."
[Vartãl-17]