પ્રેરણા પરિમલ
દિગંતમાં ડંકા - ૧
મુંબઈ, તા. ૩-૨-'૭૦
પોદાર કૉલેજ હૉલ, રાત્રે ૯-૩૦
યોગીજી મહારાજ પરદેશ પધારતા હતા એ નિમિત્તે મુંબઈ સત્સંગ મંડળ તરફથી વિદાય સમારંભ ચાલી રહ્યો હતો. સ્વામીશ્રી સ્ટેજ ઉપર મધ્યમાં બિરાજ્યા હતા. આજુબાજુ સમારંભ પ્રમુખ, અતિથિવિશેષ અને સંતો હતા.
ગુજરાતમાં ભાગવતના પ્રખર જ્ઞાતા ને કથાકાર ભક્તશ્રી કૃષ્ણશંકર શાસ્ત્રીને જ્યારથી સ્વામીશ્રીનો યોગ થયો, ત્યારથી એક અનોખી પ્રીતિ સ્વામીશ્રી સાથે બંધાઈ ચૂકી હતી. સ્વામીશ્રીની નિખાલસતા, સાધુતા ને નિર્દોષતા એમને એટલા સ્પર્શી ગયા હતા કે પોતે સ્વામીશ્રીને પિતાતુલ્ય માનતા ને સ્નેહ કરતા.
આ સભામાં પણ પોતે ખાસ આવી પહોંચ્યા હતા અને સ્વામીશ્રીને વંદન કરી, રૂપેરી કોરનું, સુંદર રેશમી પીળું ઉત્તરીય સ્વામીશ્રીને ઓઢાડ્યું. તેઓ પોતાના સ્થાને બેઠા. સભાપ્રસંગ ચાલુ રહ્યો.
તેઓ જ્યારે સભામાંથી જવા ઊઠ્યા ત્યારે સ્વામીશ્રીએ તેમને નજીક બોલાવ્યા અને એટલા જ પ્રેમથી એ વસ્ત્ર એમને પોતા તરફથી ઓઢાડી દીધું. સ્વામીશ્રીની આ ચેષ્ટા કોઈ સમજી શક્યું નહિ પણ શાસ્ત્રીજીના જ પ્રેમનો પ્રતિભાવ, એમની નિર્મળ મુખાકૃતિમાંથી સહેજે પ્રગટ થતો હતો. શાસ્ત્રીજી વધુ આગ્રહ કરી શક્યા નહિ, પણ બાપાની પ્રસાદી જાણી ભેટ પાછી સ્વીકારી, અને આ વસ્ત્રપ્રસાદી ગૃહસ્થને વધુ શોભશે એમ ધારી, સભાપ્રમુખશ્રી જમિયત જોશીને ઓઢાડી દીધી.
સમારંભના કેન્દ્રમાં ચાલી રહેલી પ્રેમની આ આપ-લે સૌનું સતત ધ્યાન ખેંચતી રહી. એક પ્રશ્ન પણ સૌના મનમાં મૂકતી ગઈ કે સ્વામીશ્રીએ આ વસ્ત્ર કેમ પાછું આપ્યું ? પણ શાસ્ત્રીજીએ જ્યારે એ વસ્ત્ર પાછું શ્રી જમિયતભાઈને ઓઢાડ્યું, ત્યારે જ સૌને સમાધાન મળ્યું કે, આવું સુંદર રેશમી વસ્ત્ર, મહારાજની આજ્ઞા વિરુદ્ધ સ્વામીશ્રી શે રાખે ?
શ્રીજીની આજ્ઞાના અખંડ પાલક, કોમળ સ્પર્શને સર્પ સમાન લેખતા સ્વામીશ્રીએ એ વસ્ત્રનો તત્કાળ અનાદર ન કર્યો. શાસ્ત્રીજીની ભાવપૂર્તિ કરીને જ વિનયપૂર્વક એનો ત્યાગ કર્યો. વૈરાગ્યનો આ વિવેકપૂર્ણ અભિગમ પણ સ્વામીશ્રીની સાધુતાનો દ્યોતક બની રહ્યો !
- સાધુ ઈશ્વરચરણદાસ
Vachanamrut Gems 
Gadhadã I-6.2,3:
To Attain Greatness in Satsang
Thereupon Shriji Mahãrãj said, “In this Satsang fellowship, a person who is wise increasingly finds flaws within himself and perceives virtues in God and His devotees. Moreover, when God and His Sant utter harsh words of advice for his own benefit, he accepts them as beneficial and is not hurt by them. Such a person steadily attains greatness in Satsang.
“Conversely, as a person who lacks wisdom practises satsang and listens to discourses in Satsang, he continually perceives virtues within himself. Moreover, when God and His Sant highlight his flaws and advise him, he misinterprets such advice due to his arrogance. On the contrary, he perceives flaws in God and His Sant. Such a person steadily declines and loses his reputation in Satsang. Therefore, if a person renounces the vanity of his own virtues, becomes brave, and keeps faith in God and His Sant, then his ignorance is eradicated and he attains greatness in Satsang.”
[Gadhadã I-6.2,3]